Een beetje beduusd zit ik op het mij toegewezen zwarte stoeltje in de spreekkamer van de dermatologe. Ik ben daar om naar wat plekjes op mijn armen en een bultje op mijn neusvleugel te laten kijken.
Vooral die plekjes op mijn armen zitten me dwars, je hoort tegenwoordig zoveel over zich uitzaaiende melanomen door de zon, nee jakkes, daar moet ik niet aan denken.
Dat bultje op mijn neusvleugel, ach, dat is een abcesje of een cystetje, weet ik bijna zeker.
“Die plekjes op uw armen zijn gewoon leeftijdswratjes, dat is niets om u druk over te maken. Dat tumortje op uw neusvleugel is wat anders, die moet weg. Maar ik ga er nu eerst een biopt van nemen zodat we kunnen laten bepalen wat voor tumor het is.”
Zei ze dat nou echt? Heb ik een tumortje op mijn neusvleugel? Een TUMORtje?
Slik.
En dan word ik op de behandeltafel gevraagd want ze wil er even een verdovinkje in zetten.
Slik. Dat is met naalden… en ik ben voor niets zo bang als voor naalden…
Gelukkig wordt er een babynaaldje gepakt, kennelijk is er begrip voor mijn angst.
En inderdaad, het naaldje voel ik nauwelijks. De verdoving wel! Geen pijn, maar wel een krankzinnig gevoel, alsof iemand met een grote spuit mijn neus aan het uitspoelen is. Of zoiets, het laat zich vrij moeilijk omschrijven.
We worden vijf minuutjes alleen gelaten, zodat de verdoving zijn werk kan doen. Mijn neus voelt verstopt, mijn hoofd bonst nog van de schrik.
Als ze terug komt neemt ze een flinke lap van het bultje en wat omliggend weefsel mee, en reken maar dat ik dat voel! De verdoving is zo te voelen wat meer naar beneden gezakt dan de bedoeling was, maar toe maar, ze is nu toch al bezig.
De meegekomen verpleegster smeert wat donkerbruin spul erop (nee, geen betadine, daar kan ik niet tegen) wat het bloeden moet stelpen, en na zo’n vijf minuten afdrukken komt er een mooie witte pleister overheen.
Charmant. Maar in het ziekenhuis val je niet echt uit de toon met een pleister, nee toch.
Er zijn meteen een vervolgafspraak (voor de uitslag) en een afspraak met een KNO-arts (die het bultje gaat verwijderen) gemaakt, over twee weken al.
Fijn dat dat allemaal zo snel kan, wachten is niets voor mij.
Wordt vervolgd dus!
Dwalen in het gras 
Weet je al wat meer ?
veel sterkte toegewenst
Het is een basaalcelcarcinoom. Hoorde ik gisteren van de invallende (Duitse) dermatologe, Volgende keer kom ik schijnbaar bij weer een ander terecht, dat was me niet helemaal duidelijk.
Op 6 mei wordt hij weggesneden door de KNO-arts, die daarbij de wond open laat. Op 7 mei hoor ik dan of hij helemaal weg is, op 8 mei wordt dan mogelijk extra huid weggehaald, en op 10 mei krijg ik (onder narcose) een reconstructie zoals ze dat noemen van de zijkant van mijn neus.
Brrrr…
Dank je wel trouwens, lief!